Nostalgisch met de nachttrein.
Ja je leest het goed, 2023 en niet 2022. Vorig jaar hebben we de huttentocht overgeslagen,. Ter compensatie zijn we een dagje wezen e-mountainbiken op de Veluwe. Maar dit jaar dus weer ouderwets een huttentocht. We gaan voor ons doen vroeg, eind Augustus. Dus eigenlijk nog volop in het zomerseizoen. We kwamen ergens iets tegen over de nachttrein naar Oostenrijk die ook weer in de zomer rijdt. Nou dat leek ons wel weer een keer leuk. Net als vroeger toen we jaarlijks met de Austria-express naar Oostenrijk reden. Dat geldt voor Maarten en mijzelf. Als we lekker in de trein kunnen slapen dan komen we hopelijk uitgerust aan en omdat we geen extra overnachting nodig hebben is het nog relatief voordelig ook.
Zo gezegd zo gedaan we hebben de tickets besteld en verzamelen op 24 augustus op Utrecht Centraal station en stappen we in de trein. We zitten in een 6 persoons 2e klas coupé en we hopen natuurlijk dat we de coupe voor onszelf hebben. Dat valt helaas tegen in Arnhem komen er nog 2 mensen bij. Het mag de pret niet drukken.
Tegen een uur of elf zijn we al een aardig eind Duitsland in en besluiten we om te gaan slapen. Stoelen onderuit trekken en dan “kop aan kont” gaan liggen. Oef, dat valt toch wat tegen. Je kan je benen niet eens languit leggen en met 2 op 1 stoelbreedte is best wel krap. Dat was vroeger toch veel relaxter. Oh ja, we waren toen nog wel een stuk kleiner en we zaten in een eerste klas coupé, ook wel wat ruimer. Kortom van slapen komt niet echt veel.
Om een uur of 3 ’s nachts merken we dat we erg lang stil staan. Niet eens bij een station, gewoon in de middle of nowhere. En geen enkele informatie over wat er aan de hand is. Gewoon blijven liggen, proberen verder te slapen. Uiteindelijk beginnen we weer te rijden en stoppen we bij station Nürnberg. Hier kunnen we in ieder geval zien op het bord dat ze verwachten dat we nog wel wat meer vertraging krijgen. Op een gegeven moment staat er dat de verwachting is dat we pas over een uur weer vertrekken. We nemen de gelegenheid maar even te baat om op het station een ontbijtje te scoren. In de hal zijn wat eettentjes en we bestellen er wat en eten het rustig op. Na een half uur gaan we maar even kijken of er nog nieuws is bij de trein. Als we op het perron aankomen zien we dat ze klaar staan om te vertrekken, dat is dus een half uur eerder. Oei oei, hadden we bijna de trein gemist en al onze spullen zaten nog gewoon in de trein.
Al met al komen we toch in Innsbruck aan, met een vertraging van 5 uur. We dachten vandaag alle tijd te hebben om naar de eerste hut te komen, maar we moeten nu toch wel voortmaken. We gooien de “reisbagage” in een kluis op het station en nemen alleen de wandelbagage mee en gaan nog met een treintje van Innsbruck naar Seefeld. Dat ligt aan het lijntje naar Garmisch-Partenkirch en gaat vrij snel omhoog als we Innsbruck uit zijn. Je hebt vanuit dit treintje dus een leuk uitzicht over het Inntal en het vliegveldje.
In Seefeld lopen we van het station naar het dalstation van de kabelbaan waarmee we redelijk dicht bij de eerste hut kunnen komen. We stappen iets over 3 in de kabelbaan. We hebben dus nog een paar uur om bij de hut te komen. Dat moet lukken. Met het tweede kabelbaantje komen we bij de Härmelerkopf. En daarvandaan wandelen we naar de Nordlingerhütte. Een goed uur lopen. Zo zijn we er tegen half vijf. Al met al een hele lange reis en een korte wandeling. Maar nu we hier zitten bij de hut is het toch alweer genieten. Prachtig uitzicht op de stad Innsbruck en de dalen eromheen en een heerlijk glas bier erbij. Daar waren we wel aan toe.
We brengen onze spullen naar de slaapzaal. Het is volle bak dus het wordt wel weer hutje mutje slapen, het voordeel hier is dat je wel met je benen languit in het bed past. Dat is in ieder geval al een stuk comfortabeler dan de vorige nacht. Het is tijd om naar de eetzaal te gaan voor de avondmaaltijd. Ook hier is het druk en we delen de tafel met nog 2 andere gasten. Het eten smaakt ons prima.
Na het eten verzeilden we in een verhitte discussie. En blijkbaar was het volume flink omhoog gegaan. Toen we om ons heen keken was ineens iedereen vertrokken. Iets teveel opgegaan in onze discussie denk ik. Nou ja, dan gaan we ook maar naar bed.
Met zo’n zaal vol mensen en 1 klein raampje op een kiertje werd het bloedheet en benauwd. Toen ik ’s nachts wakker werd heb ik eerst een raam wagenwijd open gezet om wat extra zuurstof naar binnen te krijgen. De rest van de nacht was zo iets beter uit te houden.
De volgende morgen was het vroeg ontbijten – voor ons doen. Zo konden we ook mooi op tijd vertrekken. Het weer is aardig opgeknapt dus we genieten van de zon en de blauwe lucht. Onze route gaat naar het Solsteinhaus. We hadden eigenlijk 2 opties. Aan de noordkant van de kam langs en dan iets verder naar beneden. Of aan de zuidkant en dan vlak onder de verschillende toppen langs. Volgens de informatie die we gelezen hebben is de laatste optie behoorlijk uitdagend. En we kiezen maar voor de veiligere optie via de noordkant.
We dalen dus inderdaad zo’n 400 meter af om verderop ongeveer hetzelfde weer te moeten klimmen. We komen op de Eppzirler Scharte. Hiervandaan was het de bedoeling om de Erlspitze te beklimmen via een klettersteig. Arnoud en ik vinden het al wel even uitdagend genoeg geweest en kiezen ervoor om rechtstreeks door te lopen naar het Solsteinhaus. Maarten en Franc gaan nog wel de Erlspitze op.
We komen om een uur of 2 aan in de hut en nemen een glas skiwasser. Heerlijk uitpuffen op het terras en intussen genieten van het weer en de omgeving. Na ongeveer anderhalf uur zien we Maarten en Franc in de verte aankomen. Als ze wat dichter bij komen zien we dat het bij hun ook niet al te soepel meer gaat. Maar ze hebben het toch “geschaft”. En het was zeker de moeite waard naar hun oordeel.
Er blijft nog genoeg tijd over om wat te drinken op het terras en wat na te keuvelen. Dan is het tijd voor het avondeten. Het is wat minder druk dan de eerste hut, dus hier hebben we een tafel voor onszelf. En we worden verwend met 4 heerlijke Wiener schnitzels. Dat blijft toch het allerlekkerst in een hut. De rest van de avond vermaken we onszelf met een potje kaarten en genieten we van koffie en bier.
Voor de volgende dag waren we van plan verder te lopen naar het Nordkette bergstation om daar de lift te nemen Innsbruck in. Dat zou nog een flink lange tocht zijn. En aangezien het regent en de verwachting is dat dat wel zo zal blijven vandaag, kiezen we ervoor om hiervandaan rechtstreeks het dal in te lopen naar het station van Hochzirl. Dus zo verlaten we het Solsteinhaus ingepakt in onze regenkleding. Het eerste stuk gaat over bospaden, best steil maar wel goed te doen. Later gaat het meer over onverharde bosweggetjes, maar die zijn zo steil dat we behoorlijk last van onze benen krijgen. Als je stil wil blijven staan om even uit te rusten moet je je omdraaien, omdat je anders niet rechtop kan blijven staan.
Na een kleine 3 uur komen we aan op het stationnetje. Het is inmiddels wat droger geworden en we kunnen onze natte regenkleding uitgooien. En binnen een half uur is de trein er al en gaan we richting Innsbruck. We hebben daar nog een overnachting geboekt in een hotel. Maar omdat we al vroeg in Innsbruck zijn en nog niet in het hotel terecht kunnen doen we eerst maar een rondje stad.
We vinden een mooi terras op het plein in de binnenstad. Hier nemen we een lekkere cappuccino met wat erbij. Het regent nog maar ze hebben grote vierkante parasols waar we droog onder kunnen zitten. Verderop zit een ander groepje. Een vrouw zit opzichtig te flirten met een man, die overduidelijk niet haar man is. We zitten wat te grappen met elkaar over die mensen. Ondertussen rekenen we af en zijn we eigenlijk klaar om weer verder te gaan. Maar we zien dat de gootjes die tussen de parasols hangen niet helemaal goed hangen. Arnoud en ik kunnen dat wel even fixen. Dus we trekken een haakje wat omhoog waarmee de goten vast hangen om deze goed vast te maken. Maar we zien niet dat hierdoor een hele plens water die in de goot zit precies terecht komt op de man die verderop zat en zat te flirten met die vrouw. Franc probeerde ons te waarschuwen maar het was al te laat. Oeps. “Sorry”, “Entschuldigung”. En we wisten niet hoe snel we weg moesten komen. Dat gevoel, dat je had als je een kwajongensstreek had uitgehaald en werd betrapt. Als we een paar straten verder zijn liggen we toch helemaal in een deuk, deels schaamte, deels opluchting.
We lopen weer terug naar het station om onze reisbagage op te halen en naar het hotel te gaan. We hebben een lekkere ruime kamer met uitzicht op de triomfboog er vlak naast en op het station wat verderop. Als we gesetteld zijn en allemaal gedoucht hebben gaan we weer een rondje doen en een restaurant zoeken voor het diner. Als we over het plein lopen zijn de terrassen opgeruimd gelukkig. We kunnen gewoon langslopen zonder herkend te worden. We komen verderop bij de brug over de Inn. Het water staat echt hoog. Ze hebben gewaarschuwd dat de Inn komende dagen buiten ze oevers kan treden door alle regen in de buurt. Hopelijk zijn we morgen op tijd weg voor het zover is. Na wat ronddolen en zoeken vinden we een soort volkskeller, waar we wel lekker kunnen eten. Een behoorlijk grote tent, maar het lijkt ons prima eten. Na het eten zijn we mooi op tijd weer in het hotel en kunnen we een heerlijke nacht uitrusten.
Op maandag morgen ontbijten we in het hotel en lopen daarna naar het station. Eens kijken of de terugreis beter gaat. We gaan nu niet met de nachttrein en we moeten in Duitsland een paar keer overstappen. We kunnen wel grotendeels met de ICE dus dat zou snel moeten gaan. Het begint in ieder geval niet al te best de trein die we in Innsbruck moeten nemen komt uit Italië en he, maar kan niet over de Brenner pas vanwege de overstromingen daar. Met een half uur vertraging kunnen we dan alsnog vertrekken met een gedeelte van de trein. Het is dus wel heel druk. Maar we weten een zitplaats te bemachtigen. In München stappen we over in een ICE en daar hebben we alle ruimte. Zo gaat de reis door Duitsland heel voorspoedig. Dus goede hoop. Totdat we op Venlo Blerick komen en de trein stopt. De trein gaat niet verder omdat die terug moet omdat een andere trein stuk is. En wij moeten verder maar uitzoeken hoe we thuis komen. Lekker dan.
Maarten en ik vinden al snel een trein die naar Nijmegen gaat en dat lijkt ons de snelste optie. Franc en Arnoud wachten op de trein richting Eindhoven en Utrecht. Zo is ons afscheid op het station in alle haast. Maar we zien elkaar snel weer! En 1 ding is zeker, de volgende keer niet met de trein. Dat was eens en nooit weer.