Verschillende Klettersteigen in de buurt van Gargellen
Dit jaar zijn er alweer wat meer mogelijkheden. We kunnen in ieder geval weer naar Oostenrijk. Wel met de nodige restricties en gedoe. Zo moet je helemaal je eigen slaapgoed meenemen als je in een hut wil overnachten. Dat lijkt ons toch teveel van het goede, We kiezen daarom voor een alternatief. Via familie kunnen we een appartement huren in Gargellen in het Landal park. Van daaruit kunnen we dan verschillende tochten ondernemen. Er zijn best wat klettersteigen te vinden in de buurt. Bijkomend voordeel is dat we licht bepakt kunnen lopen.
Zo vertrekken we op zondag 26 September richting Oostenrijk. We gaan vroeg in de avond op weg en rijden de nacht door. Zo komen we op maandagmorgen aan bij het appartement in Gargellen. Onderweg in St. Gallenkirch doen we eerst wat boodschappen. Even wennen dat we nu al ons eten en drinken zelf moeten inslaan. Dat is dan een puntje wat minder luxe is, tegenover een enorme lijst met extra gemakken die we normaal niet hebben.
Nadat we ons een beetje gezetteld hebben, maken we ons klaar voor een klettersteig-tocht hier vlakbij. We kunnen lopend naar de lift een paar honderd meter vanaf het appartement. We moeten wel een mondkapje op in de lift, anders komen we er niet in. En niet zomaar een huis-tuin-en-keuken mondkapje. Nee, het moet wel een FP2 mondkapje zijn. En die hebben we natuurlijk niet. Gelukkig kun je ze hier gewoon kopen bij het ticket voor de kabelbaan. We kunnen verder. Als we in het liftje zitten kan het kapje snel weer af, want we zitten toch met z’n vieren in de lift en verder niemand. We hebben al een hele dag bij elkaar in de auto gezeten, dus die besmetting zal zo’n vaart niet lopen.
Vanaf het bergstation van de kabelbaan is het maar een klein stukje lopen naar de instap van de klettersteig naar de Gargellner Köpfe. Eerst een stukje “gewone” klettersteig en dan komen we bij een kabel die gespannen is over een kloof met 2 kabels erboven voor zekering en houvast. Hier schuifelen we over naar de overkant. Om vervolgens via metalen steunen een rotswand recht omhoog op te klimmen. Vooral de overstap van de horizontale kabel naar de verticale rotswand is best uitdagend. Maar het is ons allemaal goed gelukt.
Als we bovenop de steile rotswand zijn geklommen gaat het nog een stukje verder, soms gezekerd, soms ongezekerd. En al gauw bereiken we het kruis waar we alle tijd nemen om te genieten van het uitzicht en de rust. Dit hebben we toch wel gemist afgelopen jaar. Nu dus dubbel genieten.
Vanaf de top kunnen we aan de andere kant via een normaal pad terug naar het bergstation. Op ons dooie gemakje lopen we er naartoe. Op het terras nemen we vast een lekker glas drinken. En we kunnen buiten in de zonnestoelen nog een tijdje relaxen voordat we weer in de lift stappen naar beneden.
Terug in het appartement hebben we alle ruimte aan ons zelf. Biertje uit de koelkast erbij. Lekker douchen allemaal. Wat een luxe. Wel moeten we zelf voor een warme maaltijd zorgen. Met vereende krachten koken we een voedzame maaltijd. Het is bovendien prima te eten hoor. En na het eten hebben we alle tijd om wat kaartspellen te doen. Een rondje klaverjassen, altijd leuk.
De volgende morgen gaan we iets verder weg. We rijden met de auto naar Schruns en gaan daar met een kabelbaan omhoog. Dan nog een stukje verder met een stoeltjeslift richting de Kreuzjoch. Er hangt nog aardig wat lage bewolking, met de stoeltjeslift gaan we er dwars doorheen. Weinig uitzicht dus, we kunnen nog net de stoeltjes voor ons zien en dat was het ongeveer. Als we uitstappen is het al iets beter.
We lopen ongeveer een half uurtje naar de instap van de klettersteig. Door alpenweiden en langs een meertje. Het is nog fris, de lucht is al wel blauw maar we lopen nog helemaal in de schaduw van de berg, als we aan de klettersteig beginnen. De dauwdruppeltjes sprankelen hier nog op de graspollen. Gaaf gezicht.
We klimmen nog een tijdje door. Dan moeten we over 2 kabelbruggen, bij elkaar best een heel eindje. Daarna nog een klein stukje voordat we op de graat zijn. Deze volgen we verder, gelukkig nog wel gezekerd allemaal, en uiteindelijk komen we op de top van de Hochjoch aan. Heerlijk in de zon en met een prachtig uitzicht. Dat went nooit, daar kun je van blijven genieten.
Op een gegeven moment is het weer tijd om verder te gaan. De klettersteig gaat nog een heel stuk verder over de graat. We zien een hele kudde steenbokken die op hun dooie gemakje op het pad liggen. We vragen ons af ze ons er wel langs willen laten. Met die lange horens wil je niet in aanraking komen. Als we vlakbij zijn gaan ze toch voorzichtig een stukje aan de kant en kunnen we zonder problemen passeren.
Niet ver voorbij de steenbokken eindigt de klettersteig vlak bij een breed pad wat weer terugloopt naar de stoeltjeslift. We komen nog langs de Wormserhütte. Hier kunnen we mooi alvast wat te drinken nemen om toch nog een beetje van het huttenleven mee te genieten. En dan gaan we het laatste stukje nog door en weer met de kabelbaan naar beneden. Het was weer een prachtige dag.
Als we weer terug zijn in Gargellen hebben we nog lekker even de tijd om het zwembad uit te proberen. We hebben het zwembad nagenoeg helemaal voor onszelf dus we kunnen ons uitleven. Wanneer we uitgepoedeld zijn gaan Is het weer tijd om eten te maken. En ’s avonds kijken we een Champions league wedstrijd van Ajax. Weer eens wat anders.
De laatste dag begint nogal nat dus we hebben geen haast om te gaan wandelen. Later op de ochtend klaart het op en gaan we er alsnog op uit. Deze keer gaan we een Schlucht lopen. Van Bürserberg naar Bürs en dan aan de andere kant weer terug. Een heel ander type tocht en een heel andere omgeving maar alsnog best leuk. En natuurlijk moeten we ook op blote voeten door de beek lopen, althans Maarten in ieder geval. De rest heeft iets minder die behoefte. Vanaf Bürserberg naar beneden gaat helemaal door de Schlucht. De terugweg gaat meer door bos en langs bosweiden.
Als we bij de auto terug zijn bedenken we dat we ook nog wel even het dal uit kunnen rijden en dan met de lift omhoog naar de Lünersee. En zo gezegd zo gedaan. Hier is de Douglashütte waar we onze allereerste tocht hebben overnacht in 2005. Toch leuk om weer oude herinneringen op te halen. De hut ziet er iets groter en ook wat troostelozer uit dan we in gedachten hadden. Weer een kleine desillusie armer.
Nu is het in ieder geval weer tijd om naar het appartement terug te gaan. Deze avond trakteren we onszelf maar eens op een lekker diner in het parkrestaurant van Landal. Een verrukkelijke afsluiting van een andere, maar zeker zo geslaagde tocht. En morgen is het weer tijd om aan de terugreis te beginnen.