Dit jaar gaan we op weg naar de Lechtaler alpen. We hebben gekozen voor de westkant van Oostenrijk om minder ver te hoeven rijden. We zitten dit jaar met een lichtelijk tekort aan vrije dagen dus rijden we deze keer toch weer ’s nachts. Peter is niet mee dit jaar en ook Maarten heeft moeten afhaken. Uiteindelijk zijn we met z’n drieën op pad. Met de auto van Arnoud, een mooie zwarte Touran: ruimte zat!
We zijn vroeg in de buurt van ons startpunt, we hebben dus nog een goed uurtje om even te dutten. Dan kunnen we nog even wat inkopen doen voor de tocht en dan naar het startpunt rijden, het plaatsje Boden middenin de Lechtaler Alpen. Het weer ziet er fantastisch uit en vol goede moed gaan we op pad.
Het eerste stuk geeft ons de kans om lekker in te lopen. Een brede grindweg die niet al te steil omhoog gaat. We zijn als eerste op weg naar de Hannauer hütte als tussenstop om daarna door te lopen naar de Steinseehütte. Het tweede stuk naar de Hannauer hütte is een stuk pittiger. Het pad wordt smaller en behoorlijk steil ineens. Stevig hijgend en zwetend komen we langzaam maar zeker dichterbij. En net na 10:00 uur zijn we bij de hut. Mooie tijd om een flink glas cola achterover te slaan. Dan hebben we weer wat nieuwe energie voor de rest van de tocht. Want we hebben nog een flink eind voor de boeg.
Na de Hannauer hütte lopen we voornamelijk boven de boomgrens. Afwisselend groene alpenweiden en grijze gruishellingen. We nemen nog even een rustpauze en een mooi moment voor de welbekende groepsfoto. En deze keer voor het eerst: de petit jolie badeend. Overal waar die komt moet die op de foto.
Hierna wordt het echt even afzien. We gaan een lang stuk over een gruishelling steil omhoog. De zon staat vol op ons hoofd en de temperatuur loopt aardig op. Zo op zo’n eerste dag kost dat echt wel wat inspanning. Maar de inspanningen worden beloond. We komen uit op de Östliche Dremelscharte en kijken uit op de Steinsee.
Vervolgens moeten we aan deze kant weer net zo steil naar beneden. Mijn benen willen niet meer helemaal wat ik wil. Bij elke stap heb ik het gevoel dat de kramp er zo in kan schieten. Dat loopt niet heel fijn naar beneden als het zo steil is en ook nog eens een lastige ondergrond: een klein laagje grind op een harde ondergrond. Dus af en toe ga ik een stukje op mijn kont naar beneden. Maar na een minuut of 10 loopt het weer een stuk beter. Iets minder steil en meer grip op het pad. En zo bereiken we de Steinseehütte halverwege de middag. Tijd om te genieten op het terras van een welverdiende Weizenbier!
En zoals alle keren dat we een eind gelopen hebben na een nacht rijden, smullen we van een goede bergsteigersmaaltijd en zijn we blij dat we om 8 uur naar bed mogen. Flink afgepeigerd vallen we al snel in slaap
De volgende morgen doen we het vrij rustig aan. Het ontbijt nemen we niet al te vroeg. We willen een klettersteig doen hier in de buurt en denken daar niet al te lang voor nodig te hebben. We komen dan weer terug in dezelfde hut. Lekker weinig bepakking mee en toch een mooie dag, wat wil je nog meer.
Ook vandaag genieten we weer volop van de zon en de strakblauwe lucht. De temperatuur is nog niet zo hoog deze ochtend, heerlijk weer om te lopen. We lopen eerst over een gewoon pad naar achter in de kom. Daar is de instap van de klettersteig. Het lijkt niet zo’n eind, maar uiteindelijk blijkt het toch een hele klim. We zijn niet de enige die deze kant opgaan. We zien een man met ontbloot bovenlijf gewapend met een grote bos touw en een vrouw stevig doorstappen. De man is zeker 75 en de vrouw zal niet veel jonger zijn. Maar we kunnen ze met geen mogelijkheid bijhouden.
Aan het begin van de klettersteig heeft Franc last van bibberbenen. Dus eerst maar eens even zitten en een gelletje nemen voor wat extra energie. Na een kwartiertje gaat het beter en besluiten we de beklimming via de klettersteig toch te wagen. En daar hebben we zeker geen spijt van. Het is een prachtige klettersteig met fantastische uitzichten. En dat onder een nagenoeg wolkenloze hemel, beter kun je het niet krijgen. Zo bereiken we de top en zijn we helemaal euforisch. ‘Wat een God hebben wij!’ Op de top verderop op nagenoeg dezelfde hoogte zien we inmiddels opa en oma zitten. Wat wij met ons klettersteigsetje gedaan hebben hebben zij voor elkaar gekregen met eigen touw en hun handen en voeten. Oef, klein deukje in ons ego. We filosoferen over hoeveel tijd het zou kosten om bij ons vandaan naar beneden te gaan en dan die top nog te beklimmen. Zeker 2 uur.
Als we aan de achterkant van de top naar beneden gaan zijn we vrij snel op een gruishelling. En na een klein kwartiertje lopen komen we ineens oma tegen die met gezwinde spoed naar beneden stapt. Heel ontspannen, maar een stuk sneller dan wij. We moeten even verder nog een steile schacht door en kunnen daarna zonder veel problemen weer terug naar de hut wandelen. Het blijft genieten zo’n klettersteig tochtje.
Zo zijn we weer lekker op tijd terug in de hut. We genieten de rest van de middag van het terras, de zon het bier en van de andere gasten die langskomen bij de hut. Zo verschijnt er een jager met een metgezel. Ze hebben een flinke gems geschoten. Die is waarschijnlijk wat te zwaar om naar beneden te sjouwen, daarom leggen ze de hele boel maar op de bagagelift: gems, geweer en rugzak. En ze laten de hele boel zo naar beneden transporteren. Vanavond dus geen gemsenboutje voor ons, maar weer gewoon een lekkere wiener schnitzel.
Maandagochtend staan we wat vroeger op. De wandeling vandaag is wat langer. We gaan om een aantal bergen heen terug naar de Hannauer Hütte. In afstand een stuk langer dan de heenweg naar de Steinseehütte. In hoogtemeters zal het niet veel uitmaken. Dus na een wat vroeger ontbijt stappen we volledig bepakt weer op. Het is iets bewolkter geworden, maar nog steeds prima weer om te wandelen.
Het wordt een afwisselende tocht waarbij we verschillende kammetjes passeren en zo steeds verschillende uitzichten hebben. Het is ook een dag met veel verschillende dieren. We zien: gemsen, steenbokken, marmotten, salamanders. Gaaf is dat om die hier zo tegen te komen. Het is duidelijk dat dit deel minder wandelaars trekt dan de andere routes in de buurt. Aan rust en ruimte geen gebrek.
We passeren nog een waterval en een meertje. En na het beklimmen van het laatste kammetje van de dag zien we de Hannauer Hütte liggen onder ons. Nog een leuk stukje afdalen en we beginnen onze benen inmiddels wel te voelen. Toch zijn we nog redelijk op tijd, een uurtje of half drie. Er is slecht weer voorspelt voor later vandaag. We besluiten om een soepje te eten en door te lopen naar het dorp beneden. Dan zijn we hopelijk droog over en kunnen we morgen op tijd vertrekken voor de reis naar huis.
Na de soep zijn we weer mans genoeg voor het laatste stuk. Eerst weer het steile gedeelte en daarna nog een flink stuk grindweg. Niet het meest inspirerende deel van de wandeling, maar toch genoeg om net nog even extra af te zien. In het dorp vinden we nog een oud pensionnetje. Niet overdreven romantisch en gezellig, maar je kunt er prima slapen en eten. En we zijn precies op tijd. Als we nog even lekker op het balkon zitten, breekt de onweersbui los. Een paar flinke knallen en een behoorlijke plensbui. Ook indrukwekkend, maar we zijn blij dat we het van onder het afdak kunnen bewonderen en niet al wandelend er middenin.
Zo eindigt alweer een heerlijke wandeltocht. Ook hier kijken we met goede herinneringen op terug. Een kleiner clubje. Maar het was zeker de moeite waard. Tot volgend jaar…